Nikt, absolutnie nikt nie mówił tam po angielsku. Dlatego zresztą musiałam tam być ja, bo moja biedna koleżanka potrzebowała tłumacza. Tak jej powiedziano przez telefon, kiedy wzywano ją na rozmowę: proszę przyprowadzić tłumacza.
Kazano jej przyjść na dziewiątą, ale przecież nikogo nie zdziwi, że o tej godzinie nic nie załatwiłyśmy. Tułałyśmy się od pokoju do pokoju, wszędzie nam mówili, że to nie tu. Chociaż w teorii wiedziałyśmy, że powinnyśmy się znaleźć w pokoju 41 (później się okazało, że jednak 44, ale nie wiem czy to pomyłka koleżanki czy urzędników, więc nie oceniam). Przesiedziałyśmy w licznych kolejkach liczne godziny, przez co dorobiłam właścicieli automatu z paluszkami solonymi, aż w końcu Rika (koleżanka) odbiera telefon i ktoś się jej pyta, czemu nie przyszła o 9. Oczywiście słuchawka została przekazana w me ręce, ja próbowałam zachować spokój i nie krzyczeć, przeszłyśmy grzecznie pod wskazany adres, a co się tam okazało?
Że wezwano szanowną Rikę, bo źle napisała podanie. Jak to źle? Bo tytuł nie mógł być "Wniosek o ponowne rozpatrzenie", tylko "Odwołanie od decyzji". Poza tym wszystko było ok. Poważnie.
Nie wiem jak by sobie Rika tam poradziła sama, bo wszystko załatwiałam za nią ja, dogadując się oczywiście w ojczystym języku. Jakby w ogóle było co załatwiać...
No i taki smaczek na koniec: wszystkie informacje, ulotki, plakaty, wszystko wiszące na tych śmiesznych korkowych tablicach na korytarzach było po polsku. Gotowe druczki do wypełniania (o przyznanie wizy i takie tam) też. A mój hit sezonu to ten tu plakat, co to go aż uwieczniłam na zdjęciu, patrzcie i podziwiajcie. Jakby ktoś nie zauważył w jednej z tych chmurek jest napisane "Potrzebuję tłumacza..."
OJP...
OdpowiedzUsuń